The Fou Bou Diaries I
Φίλος καλός, αγαπημένος, πολυαγαπημένος, μου έφαγε τα αυτιά, γιατί λέει τα γράφεις αυτά στο φου μπου και δεν είναι μέρος αυτό για τέτοια κείμενα και άλλα κολακευτικά. οκ χωρίς όμως αυτό να σημαίνει απολύτως τίποτα για την ποιότητα τους - άλλωστε σε πολλά από αυτά ο λόγος είναι ξεκάθαρα προφορικός και το μπινελίκι πάει σύννεφο. έχουν απλά συναισθηματική αξία γιατί, όπως τα περισσότερα γραφόμενα στα κοινωνικά δίκτυα, πρωτίστως προσφέρουν μια κάποια συναισθηματική εκτόνωση/αποφόρτιση στο γράφοντα - εκτός από εκείνα που γράφουν οι πληρωμένες και στρατευμένες πένες, αλλά εκείνα ανήκουν σε άλλο σύμπαν, όχι σε τούτο εδώ. λοιπόν φ. θα συνεχίσω να τα γράφω στο φου μπου γιατί ακριβώς αυτό νιώθω ότι θέλω να κάνω με το μέσο, να το γαργαλίσω όπως με γαργαλάει αυτό. και αφού δε μπορώ να το κάνω με την τεχνολογία είπα να το κάνω με το περιεχόμενο. αλλά επειδή με συγκίνησες με τα καλά σου λόγια αποφάσισα κάπου κάπου να τα σαλαγάω και προς το εδώ μαντρί. dedicated to you man and thank you.
—————-
Μαζάουερ (13/2)
η χθεσινή τάπα του Μαζάουερ στην περί δύο άκρων και ανομίας της αριστεράς κυρίαρχη ιδεολογία των ημερών μας ήταν νομίζω κεραυνός στην αιθρία του εθνικού μας σπορ: του τσουβαλιάσματος. ήταν κι άλλα πράγματα: ήταν η αποδόμηση ενός φθηνού, αντιδημοκρατικού και εξαιρετικά επικίνδυνου (οθεόςνατοκάνει) επιχειρήματος που βομβαρδίζει καθημερινά τα κεφάλια κάθε φιλήσυχου πολίτη (όχι νοικοκυραίου, φιλήσυχου είπαμε). ήταν η αποσαφήνιση της ποιοτικής διαφοράς της διαμαρτυρίας που γίνεται εντός πολιτικού συστήματος από αυτή που επιθυμεί διακαώς να το καταργήσει. ήταν η κατανομή ευθυνών σε αυτούς που τις φέρουν πραγματικά (π.χ. η αναφορά στο Βενιζέλο) και που καθημερινά κόπτονται για την αθωότητα και την ακεραιότητα τους. ήταν μια νίκη του ορθού λόγου απέναντι στους πάτρωνες παύλα νταβατζήδες παύλα μπαγλαμάδες που νομίζουν ότι κατέχουν τα αποκλειστικά προνόμια της ορθολογικότητας επειδή πιστεύουν ότι μια κάποια πολιτικο-φιλοσοφική παράδοση τους τα έχει κληρονομήσει. ήταν μια νίκη σημειολογική διότι η διάλεξη έγινε μέσα στο άντρο της παρέας που μας κυβερνά από ύπαρξης του άντρου και δώθε.
δεν είναι ο Μαζάουερ ο “παράφρων ψυχωσικός σταλινικός” Ζίζεκ. ούτε ο “γραφικός ημίτρελος επαναστάτης” Μπαντιού. ούτε καν ο “αμερικανοθρεμμένος επαγγελματίας αντιρρησίας” Τσόμσκυ. είναι ο Μαζάουερ του Κολούμπια και των Φαϊνάσιαλ Τάιμς, της σαλονάτης σοσιαλδημοκρατίας, της καθεστωτικής κεντροαριστεράς που πάντα κινείται στα όρια του ‘επιτρεπτού’ για τους θιγόμενους από τα χθεσινά λεγόμενα του (καημένε Βερέμη, την έφαγες στα αρχίδια με το χέρι στην καρδιά). μόνο που χθες επαναπροσδιόρισε το επιτρεπτό και αποκατέστησε την αλήθεια.
η σημασία της διάλεξης του είναι τεράστια, ακριβώς επειδή ήταν δική του και όχι κάποιου που είναι ιδεολογικά ταυτισμένος με την παραδοσιακή αριστερά. αν η αριστερά προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί ευκαιριακά και επικοινωνιακά αυτά τα λεγόμενα και όχι να αναλογιστεί πραγματικά τι ευκαιρία της προσδίδουν για να διαφοροποιηθεί από τα σκατά που μας έφεραν ως εδώ, αν δεν κάνει μέσα από αυτά την παραγωγική (και όχι ενοχική) αυτοκριτική της ώστε να προχωρήσει πραγματικά μπροστά παίρνοντας *μαζί* της όλες εκείνες τις δυνάμεις που επιθυμούν μια πραγματικά δημοκρατική αλλαγή, τότε θα διαπράξει το μοιραίο λάθος όλων εκείνων των άθλιων τύπων που χθες ξεγύμνωσε ο Μαζάουερ: αυτό της έπαρσης και της πεποίθησης ότι το δίκαιο είναι μοναδικό και το κατέχει μόνο αυτός που θα βρεθεί στιγμαία κοντά του κάτω από τα φώτα του πολιτικού πάλκου.
—————-
The Battle For The Signifieds (8/2)
αυτή η κρίση, πέρα από την αποκρουστικά ωμή της όψη που αφορά στην πείνα και την ένδεια μεγάλων κοινωνικών ομάδων αλλά και την ραγδαία υποχώρηση της ποιότητας ζωής όλων μας, είναι παράλληλα μια κρίση νοήματος.
όχι, δεν είναι ότι ψάχνουμε το νόημα. αυτό είναι διαρκής διαδικασία από την απαρχή του κόσμου και κάτι σαχλοκοσμοθεωρίες παντός τύπου και καιρού, από θρησκείες μέχρι πολιτικά δόγματα, που ισχυρίζονται ότι το κατέχουν, το βρήκαν, το διαδίδουν είναι χρόνια ασθένεια του ανθρώπινου πολιτισμού. μαθαίνεις να ζεις μαζί της. αυτό που συμβαίνει, περισσότερο από μια σύγκρουση νοημάτων, όπως συνέβαινε τον παλιό καλό καιρό της faux ευημερίας όταν για παράδειγμα συγκρούονταν το καλό με το κακό, η δύση με την ανατολή, ο υπαρκτός καπιταλισμός με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, είναι μια σύγκρουση νοηματοδότησης. Δεν παλεύουν τα νοήματα μεταξύ τους, παλεύουν οι ερμηνείες τους. τι είναι βία; τι είναι δημοκρατία; τι είναι λαϊκισμός; τι είναι δικαιοσύνη; τι είναι ανάπτυξη; τι είναι πρόοδος; τι είναι αλληλεγγύη; τι είναι φασισμός; τι είναι τρομοκρατία;
η πανσπερμία ορισμών, ερμηνειών και αφηγήσεων που προσπαθούν να δαμάσουν την κάθε έννοια, αλλά κυρίως η σφοδρότητα με την οποία συγκρούονται αυτές οι προσπάθειες, συγκροτούν μια συνθήκη μόνιμης υστερίας του νοήματος. κανείς δεν κερδίζει ποτέ, έστω και κατ’ επίφαση οριστικά, επειδή απλά η ερώτηση παραμένει πάντα πιο ισχυρή από οποιαδήποτε απάντηση. η ζωή (το Πραγματικό) καθημερινά συνθλίβει θεαματικά κάθε νοηματοδοτική ισχυρογνωμοσύνη. η δε επικοινωνία και τα μέσα παραγωγής και διαχείρισης της έχουν από μόνα τους διαμορφώσει μια αρένα όπου το αίμα του χαμένου νοήματος ταϊζει τις πεινασμένες μάζες. τα δεκαπέντε λεπτά του Γουόρχολ δεν έχουν να κάνουν πια με τη διασημότητα προσώπων αλλά με την εφήμερη επικράτηση ερμηνείων. παρέλαση σημαινόμενων. the battle for the signfieds.
αν επαναπαυτούμε σε παλιές νοοτροπίες που επιμένουν απλά στη λογική της επικράτησης της ιδεολογίας/ιδεοληψίας/αποψάρας μας, θα χάσουμε όχι μόνο το παιχνίδι αλλά την ίδια τη δυνατότητα να το παίζουμε. πάει ο καιρός που αν ψοφούσε το σημαίνον του γείτονα, το σημαινόμενο μας έκανε πάρτυ. τώρα κερδίζει ο πλουραλισμός του νοήματος και η ικανότητα μας να τον ανεχτούμε και να τον οργανώσουμε. να ξαναφτιάξουμε τους κανόνες αποδοχής του. όχι δε μιλάμε για ακατάσχετο σχετικισμό. δεν έχουν όλοι δίκιο. ούτε όλα είναι ανεκτά και αποδεκτά. αλλά τα παλιά κόλπα νοηματοδότησης αφορούσαν σε εποχές και πρακτικές που ο νικητής τα έπαιρνε όλα ή σχεδόν όλα. τώρα ζούμε στην εποχή που ο χαμένος τα παίρνει όλα ή σχεδόν όλα. κι ο χαμένος γνωρίζει καλά ότι στο παιχνίδι της νοηματοδότησης δεν κερδίζει ο πιο εφήμερα δυνατός αλλά ο πιο έτοιμος να χάνει με διάρκεια.
—————-
Στη Μυτιλήνη, μια όμορφη μέρα φωτεινή με ωραίο ούζο, μου αφηγήθηκαν την ακόλουθη ιστορία: κάποτε, ο συγχωρεμένος πια Στρατής Μουφλουζέλλης (συγγραφέας, υπέροχος τύπος και ζεστός άνθρωπος), παρακολούθησε μια ομιλία του Κούλογλου που επισκέπτονταν το νησί. Δε θυμάμαι και δεν είναι σίγουρος ότι μου είπαν ποιό ήταν το θέμα, αλλά η εκδήλωση έγινε την εποχή του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και ο Κούλογλου είχε δημοσίως πάρει θέση υπερ των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ. Όταν λοιπόν στο τέλος της ομιλίας ακολούθησε συζήτηση, ζήτησε και πήρε το λόγο ο Μουφλου. Απευθύνθηκε λοιπόν προς τον ομιλήτη με τον ακόλουθο τρόπο:
“Αγαπητέ κύριε Κώλογλου..”
“Συγγνώμη το όνομα μου είναι Κούλογλου”
“Ναι κύριε Κώλογλου, ναι..”
δε ξέρω αν η ιστορία είναι αληθινή. μου την αφηγήθηκε φίλος καλός που δε χρειάζεται τα ψέμματα. τέλος πάντων και ψέμματα να είναι, είναι με ένα τρόπο υπέροχη. υπέροχη και η σημειολογική σύμπτωση του -ογλου. Κώλογλου Τάσο μου, Κώλογλου.
—————-
Δημοκρατία (26/1)
Δεν είναι που πεθαίνει η δημοκρατία. Δεν έζησε ποτέ το θείο βρέφος για να μιλήσουμε για ζωή που χάθηκε. Λίγο που μύρισαν τον κρίνο μερικοί αιθαιροβάμονες και αμέσως ορδές οι μοιρολογίστρες να κλάψουν το νεκρό και “που 'ταν χρυσό παιδί” και “που όλοι καλό λόγο είχαν να πουν” και “που 'χε μοίρα κακιά”. Μα να μη βρεθεί κανείς να πει ότι μόλις τη ξεγεννήσουμε είναι που θα τη χάσουμε; Να που όμως που κάνει θραύση το συμπαθές επάγγελμα της μαίας. Επαγγελματικά συμφέροντα, κλειστές συντεχίες - παντού τα ίδια βάσανα. Μη σου πω ότι αν βγάλεις την κουκούλα της μοιρολογίστρας, μαία θα βρεις από κάτω. Και κάτω από την κουκούλα της μαίας, κηπουρό που κλαδεύει κρίνους για δωράκι.
Γνωστό υποτίθεται αλλά το ξεχνάμε, πως η δημοκρατία, η πεμπτουσία της, είναι το ανοιχτό ερώτημα της. Η διαρκής αδιαπραγμάτευτη δυνατότητα διαρκούς διαπραγμάτευσης. Αν από κάτι στερέψαμε δεν είναι τόσο τα ερωτήματα, αλλά η δυνατότητα να τα αρθρώσεις. Γεμίσαμε τελεσίδικες απαντήσεις πριν καν ρωτήσουμε. Συνήθως δε εύγλωττες και λογικές. Ορθολογικές. Δε τολμώ καν να βουτήξω στο λασπόνερο περί ορθολογισμού. Μιλάμε για κακοποίηση και στρέβλωση ολκής. Το πως το τι αποτελεί το ορθόν του λόγου, το ορθολογικό, έχει καταντήσει ιδεολόγημα, μόνο 150 χρόνια εκπορνευμένου διαφωτισμού μπορούν να το αφηγηθούν. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε με το ερώτημα της δημοκρατίας και πως θα διασώσουμε το ερωτηματικό του, διότι από την πολλή κατάφαση ή άρνηση έχει βάψει το μυαλό μας και τα βλέπουμε όλα άσπρα ή μαύρα. Τόσο ασπρόμαυρο ούτε να παίζαμε σε ταινία νουβέλ βάγκ. Τουλάχιστον εκεί έπεφτε ένα “Τέλος” αλλά έμενε το ερώτημα ανοιχτό και ξεκαθάριζε το πράγμα. Τώρα μόνο τηλεοπτικό “Συνεχίζεται” έχει αλλά είναι πάντα θολό και προβλέψιμο. Οικεία θολούρα σε ασπρόμαυρο φιλμ.
—————-
Βόμβα στο Mall (20/1)
βόμβα στο mall. και ξαφνικά χείμμαρος έγκυρων αναλύσεων στα social media: δολοφόνοι της οικογενειακής χαλαρότητας, προβοκάτορες δολοφόνοι, παρακρατικοί δολοφόνοι, ασυνείδητοι φονιάδες που στοχοποίησαν μικρά παιδάκια, σικέ φονιάδες που επικοινωνούν με τη zougla (αυτό το τελευταίο με τη ζούγκλα, όνομα και πράγμα πάντως). αρχίζω να πιστεύω ότι η μεγαλύτερη τρομοκρατία που μας έχει βρει ζει μέσα μας και είναι η ταχύτητα. και η σιγουριά της άποψης. μεγαλύτερο κακό δε θα μπορούσα να φανταστώ. τόσο ανασφαλή και κακόμοιρα πλάσματα έχουμε καταντήσει, που έτσι και δε σχηματίσουμε άμεσα εμπεριστατωμένη και καλά θμελιωμένη σε στιβαρά επιχειρήματα άποψη για τα πάντα μοιάζει να κινδυνεύει όχι μόνο η ύπαρξη μας αλλά ο κόσμος ολόκληρος. τιτάνες όλοι, κουβαλάμε τις τύχες του κόσμου πάνω στην πλάτη/άποψη μας. ο τηλεοπτικός χρόνος για τον οποίο γελάγαμε παλιότερα είμαστε πλέον εμείς. είναι μάλιστα πανοπτικός χρόνος, καλύπτει τα πάντα, άμεσα και αποτελεσματικά. δεν μας βλέπουν από παντού πια. εμείς βλέπουμε τα πάντα και τα ελέγχουμε. έχουμε τις εξηγήσεις βρε αδερφέ. και την απαραίτητα σιγουριά για να μας αρέσουν. δεν υπάρχει αλλοίωση της γεύσης, η γεύση είμαστε εμείς.
και δε φτάνει που γαμήσαμε το χρόνο, τώρα βρήκαμε και χώρο για να το γαμάμε δημοσίως και συνεχώς.
—————-
Καλή μας Χρονιά (31/12)
πριν από 22 κάτι χρόνια (μου φαίνεται απίστευτο το νούμερο) ξεκινούσα σπουδές στην Αγγλία. Αυτά τα 2 κείμενα ήταν από τα πρώτα που μας δόθηκαν ως αναφορές, για διαφορετικούς λόγους. Τα διάβασα τότε και νομίζω πως άλλαξαν τον τρόπο που σκεπτόμουν και αντιλαμβανόμουν την πραγματικότητα. Υπήρξαν και τότε και πριν και αργότερα κι άλλα κείμενα, πολύ πιο σημαντικά και σίγουρα πολύ πιο επιδραστικά, τουλάχιστον όσο καταλάβαινα ή επέλεγα κατά περίπτωση να καταλάβω προκειμένου να ικανοποιήσω το ναρκισσιμό μου ως αναγνώστη/(μετά)φορεα ιδεών και αντιλήψεων. Σήμερα, ξεσκαρτάρωντας τη βιβλιοθήκη τα βρήκα μπροστά μου πλάϊ-πλάϊ, παγίδα ανάμνησης που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τελικά τα κείμενα (τα ρούχα, οι κουβέντες, τα τραγούδια, οι εικόνες) που χαράσσονται καλά στη μνήμη, - στα βαθιά της, όχι στις φανταχτερές της πλαζ που έχουμε στο μνημονικό οπλοστάσιο αναλογιζόμενοι το παρελθόν, είναι συχνά αυτά που μας έχουν προσδιορίσει περισσότερο από αυτά που επιλέγουμε για διάφορους ανόητους ανθρώπινους λόγους να θυμόμαστε. Καλή μας χρονιά.
The Promise
Philosophy And The Crisis Of European Man
—————-
Δεν Υπάρχει Μνήμη (6/12)
δυό τρεις κουβέντες θέλω να μονολογήσω.
Είναι δυνατόν μέρα τέτοιας φρικαλεότητας ρε κράτος να στέλνεις μπάτσους στα εξάρχεια; Γιατί το κάνεις αν όχι επειδή λειτουργείς απλά και ωμά με τη λογική της κατασταλτικής επιβολής, επειδή δε σέβεσαι ούτε τον ευατό σου, δεν του προσφέρεις μια στιγμή να αναλογιστεί τι έγκλημα διέπραξε εδώ πριν 4 χρόνια; Τι άλλο είσαι πια αν όχι ένα macho τέρας, αποκρουστικό και χυδαίο, ευνουχισμένο το ίδιο απο τη βία στην οποία βρίσκεις καταφύγιο για να δικαιολογήσεις τον καταστρατηγημένο ρόλο σου;
και από την άλλη όλοι εμείς. ανέκδοτο το εμείς στην πραγματικότητα, αλλά συγχωρήστε μου το σχήμα λόγου. όλοι εμείς λοιπόν που αντί να δράσουμε δημιουργικά και ουσιαστικά, συμβολικά και άμεσα, πέφτουμε στη λούπα του ανώφελου repetition. Πορεία στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Πορεία. Η Πορεία που έχει πια πεθάνει, που δεν συλλέγει πια, αλλά σχεδόν απωθεί, που δεν έχει ούτε μια στιγμή έκπληξης, εκτός κι αν πια εκπλήξεις θεωρούμε το ποιός θα πετάξει πρώτος και τι (ναι συνήθως το κράτος είναι πρώτο, ναι ναι). Μια ευκαιρία μας έδωσε η μνήμη αυτού του παιδιού να αναλογιστούμε την πραγματικότητα (ευκαιρία που στιγμαία την έζησε η πόλη έστω κι ασυνείδητα - ψάξε να δεις πόσο ωραία το περιγράφει ο Χρήστος Χατζής στην όμορφη και ψύχραιμη δουλειά “και τι δεν ήταν”) και να δράσουμε συλλογικά και μοναδικά (επιτέλους!) στο δημόσιο χώρο αλλά μπα, εμείς εκεί, ή πρωταγωνιστές στα συγκρουσιακά performance του δρόμου, ή θεατές “υψηλού” σχολιασμού με επαναλαμβανόμενα κλισέ για οπλάκια στις πίστες που παίζουμε (και του λόγου μου μέσα).
δεν υπάρχει μνήμη διότι δεν υπάρχουν υποκείμενα που την αξίζουν.
—————-
Ο Βαξ Ο Βάνης (29/10)
βγήκε ο βαξ ο βάνης σαν αρματωλός και μάγεψε τα πλήθη. φοβερή ιστορία με δύο εξίσου σημαντικές διαστάσεις: από μια ο δημοσιογράφος αντιστασιακός, που ρουφιάνικα και αντιδεοντολογικά δημοσιεύει ονόματα ατόμων που πιθανότατα παρανόμησαν, παραδίδει στα διψασμένα και στερημένα πλήθη τα κεφάλια τους. Από την άλλη ένα κράτος που μαφιόζικα, καταχρηστικά, αντιδημοκρατικά και απολύτως αυθαίρετα αποφασίζει τη δίωξη του καταλύοντας οποιοδήποτε μέτρο ισονομίας και δικαιοσύνης, το ίδιο κράτος που δεν κινείται απέναντι στους πραγματικούς αυτουργούς της απόκρυψης της λίστας ή σφυράει κλέφτικα όταν άλλοι δημοσιεύουν άλλες εξίσου καταχρηστικά επικίνδυνες λίστες.
αδιεξόδο; μπα. ο βαξ βάνης έπραξε μάλλον σοφά με όρους επαναστατικού μάρκετινγκ. έπιασε το κοινό-στόχο και μπόλικους παραπάνω. και μένα μαζί και ακόμα κι άλλους, που η αισθητική, το ύφος και το περιεχόμενο της δημοσιογραφίας του μας γυρνά το άντερο. αλλά πρώτα το δικαίωμα του να είναι μαλάκας. και μετά το δικαίωμα μας να τον χαρακτηρίσουμε μαλάκα. γι αυτό λοιπόν ο μεγάλος αλήτης της ιστορίας είναι το κράτος. αυτό που επέλεξε να ηρωοποιήσει τον βαξ βάνη, να καταλύσει την έννοια της δικαιοσύνης και να κάνει άλλη μια παγκοσμίου διαμετρήματος πολιτική και πολιτειακή γκάφα. κι είναι τόσες πια οι γκάφες του που έχουν πάψει να μοιάζουν αθώες γκάφες και αρχίζουν να θυμίζουν άθλιο σχέδιο υπονόμευσης της δημοκρατίας. τόσο προβλέψιμο είναι πια που έχει επιτρέψει σε όλους μας να είμαστε δικαιολογημένα παρανοϊκοί.
κι αν με ρωτήσεις τι θα πρεπε να κάνει ο (κάθε) βαξ βάνης θα λεγα να πάει με τις κάμερες και όσους ακόλουθους έχει και να καταθέσει τη λίστα στον εισαγγελέα, ενημερώνοντας τον για το πως έφτασε στα χέρια του και να απαιτήσει ως Πολίτης να κινηθεί η δικαιοσύνη. και ως Δημοσιογράφος να παρακολουθήσει στενά την εξέλιξη της έρευνας, να μας ενημερώνει, να κάνει ρεπορτάζ, προστατεύοντας όσους δεν αξίζουν τη δημόσια διαπόμπευση και ξεμπροστιάζοντας το νήμα αυτής της άθλιας ιστορίας. λειτουργώντας όμως θεσμικά, όπως οφείλουμε να πράξουμε περισσότερο από ποτέ, προστατεύοντας δηλαδή μόνοι μας τους θεσμούς και πιέζοντας δημοκρατικά ως πολίτες να λειτουργήσουν. είναι πια ξεκάθαρο ότι το κράτος υπονομεύει τους θεσμούς και είναι καθήκον μας να τους προστατεύουμε. όχι σαν αρματωλοί και τσουρόμαγκες που φαντασιώνονται ακροατήρια, οπαδούς και πιστούς καταναλωτές της πραμάτειας τους, αλλά σαν πολίτες που νιώθουν το βάρος της ευθύνης τους.
Ψαριανέ [εσύμετογιλέκο] (7/10)
ψαριανέ [εσύμετογιλέκο], δεν πειράζει που είσαι μαλάκας, μαλάκες λίγο πολύ όλοι είμαστε. πειράζει που τη μαλακία σου την έχεις κάνει τη βιτρίνα της τζούφιας συλλογιστικής σου, τον απόπατο της φοβίας σου να αντιμετωπίσεις το δράμα του εγωπαθούς ευατούλη σου, την κάρτ βιζίτ της τσαπατσουλιάς σου και της ψευδοευδαιμονίας σου που τάχα μου στοχάζεται την πραγματικότητα, ενώ στην πραγματικότητα την κατασκευάζει κατά το δοκούν της εκάστοτε κατουρημένης ποδιάς με την οποία σκουπίζεις τον ιδρώτα σου την ώρα που βάζεις τραγουδάκια και εκφέρεις μακρόσυρτα φωνήεντα νομίζοντας ότι αντιστέκεσαι σε κάποιο τέρας, αδυνατώντας να αντικρίσεις το τέρας που είσαι εσύ ο ίδιος.
—————-
Βρε ηλίθιο, ανίκανο, κουτοπόνηρο, αναξιόπιστο, αλήτικο και κακόβουλο κράτος, θες να μου πεις ότι δεν μπορείς να μαζέψεις και να περιθάλψεις 50-100 ζωντανές-νεκρές ψυχές που σέρνονται ανάμεσα στις βελόνες και στην πρέζα στη Στουρνάρη και στην Τοσίτσα να καθαρίσεις εδώ και χρόνια μια πιάτσα πρέζας; Κοντεύω να τους μάθω με τα ονόματα τους απλά περνώντας καθημερινά & συ μου λες ότι δε μπορείς; Οχι, απλά δε θέλεις γιατί προστατεύεις πρεζέμπορους & διεφθαρμένους μπάτσους δικαιώνοντας όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που δεν μας επιτρέπουν να σε εμπιστευτούμε και να γίνουμε πολίτες. Αυτό λέγεται εσχάτη προδοσία κράτος μου απέναντι στους πολίτες σου.